رواية تزوجه رغما عنه الفصل الثاني والعشرون بقلم حورية

رديتى يا سهى حرام عليكى بجد
قالتها مها بلهفه مغلفه بالحزن 
ردت سهى بقلق فيه حاجه يا بنتى حصلت ولا ايه 
قصت عليها كل ما حدث تقريبا كل شئ بدا واضحا جدا لها وكأنه لم يمر أو لم يحدث أصلا 
ردت سهى مشجعه انتى قويه جدا يا مها بجد قويه اللى تفكر فى عز المحنه وتاخد قرارات مهمه زى ديه تبقى قويه بجد 
جففت مها دموعها وهى تتابع ساعات بندم اوى يا سهى قول كنت فضلت معاه حتى لو زوجه تانيه وبفكر اقوله كده بس لما بكلمه بتشقلب وكل حاجه ببقى مفكره فيها برجع عنها زى خناقة النهارده ديه
اقترحت سهى ايه رأيك تسيبى الاولاد عند طنط شويه وتسافرى كام يوم فى اى حته تغيرى جو 
ردت مها بعد برهه بس انا كده بهرب يا سهى 
عارضتها قائله وليه تسميه هروب ما تسميه راحه من كل حاجه 
ردت مها بعد تفكير مش هينفع انا لسه بادئه شغل النهارده مش معقول هاخد اجازه 
اردفت سهى انتى تقدرى تاخدى اجازه من غير ما تسافرى ثم تابعت ايه رئيك تشتركى فى جيم وتروحى مثلا بيوتى سنتر توضبى نفسك كده
استحسنت الفكره ثم ردت بابتسامه حلو ده 
الساعه السادسه مساءا كريم عاد الان الى منزله 
احتضنته بحب قائله ازيك يا حبيبى 
همس وانا بمۏت فيكى ثم اخرج من بنطاله علبه من القطيفه الاحمر 
نزعتها منه بمرح ثم فتحتها فصاحت قائله الله السلسله الفضه اللى كانت عجبانى ميرسى يا حبيبى ربنا يخليك ليا يارب واردفت ادخل بقى غير عشان احضر الغدا
وعلى الطاوله 
استجمعت شجاعتها وقالت كريم عايزهه اكلمك فى موضوع مهم
رد بمرح اشجينى 
ردت قائله بارتباك انا عايزه اكفل طفل 
ترك الملعقه من يده ورد بعصبيه نهال احنا مش قولنا الموضوع ده خلص 
ردت بحزن خلص ازاى يعنى واحنا اعدين لوحدنا كده مش شايف حياتنا ممله ازاى ثم تابعت وقد ذرفت من الدمع ما شاء الله فى هدوء انا مش هعرف اعيش باقى حياتى من غير طفل 
تحركت مشاعره فأمسك بكفها الرقيق فى حنان وقال انتى مكفيانى عن الدنيا كلها انا مش مكفيكى 
تركت يده وقالت بعصبيه كريم اانا مبهزرش انت مشغول بشغلك وبتيجى تنام وشكرا انا بقى مبتفكرش فيا 
رد بهدوء ينفع نتكلم بعدين 
زفرت بضيق وردت پغضب طيب يا كريم براحتك 
يدق باب منزلها سارت متثاقله لتفتحه 
كانت ساره ارتمت مها فى احضانها واختلطت دموعهم معا 
نطقت مها بلهفه وحشتينى اوى يا ساره 
لم تجيبها بل اجابتها تلك الضمھ القويه 
بعد دقائق كان يجلسا معا وساره تداعب الصغار 
ثم نظرت لمها قائله بابتسامه انا جايه عشان اسلم عليكى 
ردت متسائله انتى مسافره مصيف ولا ايه 
ردت ساره بهدوء لاء احمد لقى سفر للكويت واقترح اننا نسافر عشان ليلى وكده وعشان اللى جاى فى السكه كمان 
نطقت مها بحزن مش هترجعوا غير كل فين وفين زى اميره 
هزت رأسها بالايجاب 
جلسا معا لوقت متاخر من الليل حتى جاء احمد ليأخذها تاركين كل ما حدث لهم فى هذى البلد وسيتركونا نحن ايضا فى هذه الروايه 
كان احمد كغيره من ابناء البلدان الناميه مستواه المادى يكفيه هو و زوجته فحسب قرر ان يسعى نحو الافضل 
فالفرصه تأتى مره واحده وحسب 
أما اميره كانت الان بصحبة ايمن وعلى يتناولون طعامهم فى احدى المطاعم 
مازالت تلك العين تترصد مها 
عندما نطق صاحبها لصاحبه الواقف بجانبه هيا ام الشقه ديه مين قالكوا انها مش فاضيه يلا 
نطق