رواية خفايا القلوب الفصل الخامس والعشرون بقلم زينب احمد

بسخريه جاية اتكلم مع السنيوره الى مسابتش حد الا لما قالتله انها بنتى 
نايل ببرود انتى الى كان المفروض تقولى 
وصال اقول اى هاا 
نايل انتى عارفه المفروض تقولى اى بس مش مهم 
يجلس نايل ويضع قدم فوق اخرى 
نايل بهدوء جاية ليه ياوصال وعاوزه اى 
وصال وهى تقف امامه جاية ارجع املاكى الهانم مش محتاجاهم ده اولا وثانيا بقا تنسي انى خلفتها اصلا واذا حد سالها تنكر ده
يقف نايل انتى جاية بيتى تتشرطى ياوصال 
علي العموم املاك تقرر هى محتاجاهم او لا 
وتانى حااجه انا معترف بيها بنتى ومش هافرط فيها وانا لو اتسالت وليا مزاج ارد هاقول كنا متجوزين وبنتنا ولا انتى عاوزه يفهموا حاجه تانيه 
ده مش هاقبله علي بنتى انتى فاهمه ولا لا!
وصال بزعيق غلطه جوازنا كان غلطه افهم بقاا 
لو رجع بيا الزمن كنت اجهضتها
وارتحت من كل ده
رزان ببرود من خلفهم وكان ابنك هايموت! 
نايل پصدمه رزان
 يتبع