رواية وحش طيب الفصل التاسع بقلم دودى احمد

دول سحبونى لدنيتهم بس لو رجع بيا الزمن مكنتش هعمل كده 
تصمت لا تجد حديث اخر تتحدث به هى ايضا ضحيه اخطأت نعم ولكن ضحيه اكثر من مخطئه ضحيه اهمال الاهل الحريه المطلقه التى اخذتها فتاه فى سنها لم تتعدى 23 عام فى سن المراهقه . هو ايضا صمت لا يريد اخبارها كيف كان يراقبها منذ زمن كانت له مثل الحلم البعيد القمر المنير الشمس الساطعه لها تأثير ولكنها بعيده لا يستطيع ان يلمسها وعندما اقترب وجد الحلم سراب والقمر مظلم والشمس حارقه ليس كل بعيد جميل وليس قريب بشع عم الصمت مره اخرى فى السياره المتجهه الى بيت المزرعه . . . . .
يجلس مروان بجوار منار وامامهم ريتال فى احضان ام مروه مستلقيه تهمس وهى تلمس بطنها بهدوء انا حامل يا مروان 
تنظر منار الى مروان دى مصېبه يا ريتال ازاى تحملى منه بسهوله وانتى مش عارفه بيحبك ولا لاء 
ينظر اليها مروان بتأنيب لا زياد بيحب ريتال يا منار والدليل انه طلقها  
تسخر منار والله لو مكنش بيحبها كان عمل ايه ان شاء الله 
يتنهد مروان كان قټلها وډفنها من غير ما حد يحس ده شافها فى حضڼ اخوه انتى مش فاهمه حاجه اسكتى 
تغضب منار وتتجه الى المطبخ بقى انا مش فاهمه ماشى 
ينظر مروان الى ريتال فى حزن انا عارف الحقيقه وان زيدان هو الى خطط لكل ده 
تقول بلهفه طب ما تقوله الحقيقه عرفه انى مظلومه 
يمرر اصابعه بين خصلات شعره بنفاذ صبر مش بالساهل ده صحبى وعارفه مش هيسمع لحد غير دادا منال 
تتدخل ام مروه طب ما تعرف منال الحقيقه وهى تقوله 
ترفض ريتال لا كله إلا الوليه السمويه دى بتكرهنى ومش هتقول حاجه لزياد 
يتعجب مروان دادا منال لا دى كويسه اووى وبتحب زياد وبتحب اى حد من طرف زياد ازاى بتكرهك 
تنظر الى بطنها وټلمسها بخفه مش عارفه بس كانت بتبص ليا بقرف على طول وغير انها كانت رافضه دخولى اوضه زياد 
يضحك مروان لا دى من زمان مبتحبش حد يدخل اوضه زياد حتى معايا 
تهمس بحزن وهى فى احضان ام مروه عارفه انى متقله عليكم بس مقدرش اروح بيتنا مش عايزه بابا يحس بحاجه ولا ابتهال 
تطبطب عليها ام مروه انا زى امك يا حبيبتى والبيت ده بيتك قبل مروان ومنار ربنا يعلم معزتك فى قلبى والله 
تقبل ريتال يد ام مروه كان نفسى امى تبقى عايشه 
يتنهد مروان متشليش هم هحاول اعمل كل حاجه وزياد يعرف الحقيقه . . . . . .
يدخل غرفته يشعر انها فارغه ناقصه شئ ما يأخذ المخده وينظر الى الارض لقد اعتاد