رواية وشم على حواف القلوب الفصل الخاتمة بقلم ميمى عوالى

امكم مستنياكم تحت 
لتسرع ورد الى الخارج قائلة اخيرا .. انى جوعت قوى 
و اثناء الطعام نظرت ورد الى نجاة قائلة بتساؤل هو انتى يا امة مش قلتيلي انك عاملالى رقاق النهاردة .. فينه اومالى
نجاة ايوة اومال ايه .. ام سعيد هتجيبه دلوك طوالى
عبد الرحمن يا بنتى انتى من ساعة ما رجعتى من المانيا و انتى عايشة على الرقاق 
ورد و هى تختطف الرقاق من ام سعيد و تضعه امامها يا بوووى .. انى لو قعدت اكل منه العمر كلاته .. ما ازهقش منيه واصل
ليضحك عبد الرحمن بشدة .. فتقول ورد بامتعاض شايف يا ابة عبدالرحمن .. كل شوى يضحك عليا كيف
نجاة ماتضايقش خايتك يا عبد الرحمن
عبدالرحمن بدفاع ابدا و الله يا امة .. انى بس كل ما بسمعها هى و ياسمين و هم بيقولوا يا ابة .. افتكرهم وقت ما كانوا لسه راجعين من المانيا و بيقولوا يا دادى 
ياسمين ضاحكة اصحابنا فى المدرسة قالوا لنا اننا لو فضلنا نقول دادى دى مش هنعرف نتعاملو مع حد واصل و ان العيال هياخدونا مقلتتهم 
حكم بتأييد عنديهم حق و انى كمان فرحت بيكم اما لقيتكم عرفتوا تتطبعوا بسرعة على اهنا و كمانى اتعلمتوا لغوتنا زين
ياسمين البركة فى امى هى اللى علمتنا كلات شى 
حكم بابتسامة محبة لنجاة الحقيقة امكم علمتنا كلاتنا 
عبد الله و علمتك انت ايه بقى يا ابة 
حكم بسخرية علمتنى اتنحنح و انى داخل و ارمى السلام 
ليضج الجميع بالضحك بما فيهم عبد الله الذى قال بمشاغبة توبقى امى على اكده اشطر منيك و بتعرف تعلم زين عنيك كمانى يا ابة و نجحت فى اللى انت طوالى جايب فيه كحك بسكر
حكم بتوعد اكده .. ماشى يا سى عبد الله اوبقى خلى امك تنفعك بقى اما تدخل كلية الهندسة 
لينهض عبدالله من مقعده و يقترب من حكم مقبلا رأسه قائلا باعتذار مرح ده انت الخير و البركة يا ابة .. و لا صوت يعلو فوق صوتك ابدا 
و فى غرفة نجاة ليلا .. كان حكم يجلس بالشرفة عندما اقبلت عليه نجاة و بيدها كوبا من الشاى و قدمته اليه قائلة الشاى يا حبة القلب 
حكم بامتعاض حبة القلب ايه بقى ما انركنت على الرف .. بكفاية عليكى العيال عاد
نجاة بحب و هى تجلس ارضا تحت قدميه ماحدش يكفينى و لا يغنيني عنيك واصل و انت خابر اكده زين 
حكم و هو يسحبها من يدها ليجلسها الى جواره قائلا هو مش انى قلتلك كتير قبل سابق انى مابحبش اشوفك تقعدى القاعدة دى 
نجاة بحب اتملى منيك زين 
حكم و هو يضمها تحت جناحه اتملى منى و انتى جارى لجل انى كمان ما اتملى منيكى .. خابرة
نجاة همم
حكم عدت علينا مع بعض النهاردة سبع سنين 
نجاة بابتسامة عذبة خابرة .. رغم انى مش مصدقة حاساهم عدوا كيف الهوا
حكم كل يوم بيعدى علينا سوا بيخلينى احمد ربنا انه جمعنا من تانى بعد الفراق 
يوم ما رجعت من المانيا .. كنت راجع و انى ناوى ابيع الارض بتاعتى و اروح على خالى فى مصر و اشتغل وياه هناك و ما ارجعش اهنا من تانى واصل ماكنتش هقدر اشوفك و انتى على ذمة عمى المصيلحى واصل لكن اول ما دريت ان عمى المصيلحى ماټ و خرجتيلى و طليتى عليا حسيت ان روحى كانت فايتانى و ردت فيا من تانى و كنت كل ما اتطلع لك اقعد استغفر ربنا لانى ماكنتش