رواية وشم على حواف القلوب الفصل الثاني والعشرون بقلم ميمى عوالى

يفرغ من مشغولياته و ما ان يجد وقتا
ليمر على دار والده قرب اذان العصر و عند دلوفه يجد سميحة و عزيزة تجلسان بمفردهما بصحن الدار و ما ان رأته عزيزة صاحت قائلة و لا كأن ليك ام يا سى بكر انت فين متخبى بقالك سبوع بحاله لا بتاجى و لا حتى بتتحدت فى التلفون
بكر ببعض الجمود خير يا امة .. فيه ايه
عزيزة بريبة انت اللى فيك ايه يا ولاا ايه .. شكلك مخبى حاجة 
سميحة بسخرية تلاقيه حزين على نجاة 
عزيزة ما خلاص بقى .. نجاة لا بقت من نصيبك و لا من نصيب غيرك من يوم ما اتجوزت المصيلحى 
بكر بترصد و هو مين السبب فى جوازها من المصيلحى يا امة 
لتتبادل عزيزة و سميحة نظرات الريبة فى حين قالت عزيزة تقصد ايه بمين اللى جوزها للمصيلحى اخوها اللى جوزهاله .. هيكون مين يعنى اللى جوزهاله
بكر لا يا امة مش ده سؤالى و لا دى الاجابة 
عزيزة اومال ايه سؤالك يعنى فهمنى
بكر اشمعنى المصيلحى اللى اتجوز نجاة و ايه اللى خلاه يفكر بتجوزها هى بالذات بعد العمر ده كلاته
سميحة بتردد انت ايه اللى فكرك بالحكاية دى بعد السنين دى كلاتها ماتسيبك بقى من الموال ده لا واحدة من حريمك تشم خبر و تبقى وقعتك مربربة 
بكر عنديكى حق .. بس انى سمعت حديت اكده و من وقتها و انى مابيجليش نوم
عزيزة حديت ايه ده
بكر و هو ينظر بعينا سميحة بترصد سمعت ان سميحة بتك هى اللى راحت اترمت فى عرض المصيلحى لجل يتجوز نجاة 
ليقف الطير على راس سميحة و عزيزة و هما تتبادلان نظرات الريبة بانشداه ليكمل بكر حديثه قائلا ايه يا سميحة .. مش هتقولى حاجة 
سميحة بلجلجة انت جيبت الحديت ده منين ده اكيد حد عاوز يوقع بيناتنا 
بكر بتهكم و اللى عاوز بوقع بناتنا ده هيعرف منين من اصله الاتفاق اللى كان بيننا يا بنت ابوى 
عزيزة بتخمين لبيبة هى اللى قالتلك الحديت ده
بكر بسخرية مخك ما راحش لحد غير لبيبة عشان عارفة ان حديتى صوح يا امة مش اكده 
عزيزة ماتقلبش فى اللى فات يا بكر مامنوش عازة 
بكر بعتاب كيف مامنوش عازة يا امة كيف اما اعرف انكم عملتونى شخليلة فى ايدكم السنين دى كلاتها و اقف ساكت و ما اتحدتش و لا ختى اقول جاااى 
سميحة احنا خبينا عليك وقتها عشان مصلحتك مش اكتر من اكده 
بكر بذهول مصلحتى انكم تهدوا كل اللى عملته و من غير كمان ماتشورونى
عزيزة مرتك وقتها كانت ناوية تحكى على كل حاجة لشيخون لو ما سمعناش كلامها كانت هتفضحنا فى الكفر كلاته ده غير خايتك اللى كانت هتطلق من جراير الحكاية دى و كانت هتبقى ڤضيحة كبيرة ليك و للكل
بكر و لما هى الحكاية اكده عشمتونى بيها من تانى ليه .. ها ما برضيك لبيبة ماكانتش هتسكت 
سميحة لاا .. احنا قلنا المرة دى مش هتقدر تتحدت و لا تقلب فى القديم ثم مين اللى هيصدقها بعد السنين دى كلاتها من تانى و خصوصى اننا عارفين انك رايد نجاة فقلنا يمكن المرة دى تنول المراد
بكر بغل كدابة يا سميحة 
سميحة برهبة انى كدابة يا بكر 
بكر پغضب ايوة كدابة انتى كل اللى عملتيه من البداية كان عشان عاشقة جابر مش اكده 
سميحة و هى تهرب بعينيها من بكر بقى ده كلام تقوله لخايتك برضيك يا بكر
بكر بسخرية بتستحى اياك لا تكونى نسيتى اللى عملتيه يوم
ما جه مع شيخون و قرا فاتحتك
سميحة بجمود اديك قلتها .. قرى فاتحتى و كلها شهرين تلاتة و ابقى مرته
بكر بترصد و لو قلت لك ان الجوازة دى مش هياجى من وراها خير ابدا 
عزيزة يوه .. ليه يا ولدى اكده ماتقولش اكده و تبشرو فى وشيها بالشكل دهون استهدى بالله اكده و روق بالك و قوللى ايه اللى خلى لبيبة تقلب فى القديم و تحكيلك حاجة زى اكده من تانى 
بكر بامتعاض ماخابرش مين ولد الحړام اللى قال لها ان الحكاية لسه على بالى لاا و كمان عرفت ان نجاة و شيخون ما وافقوش 
عزيزة بتفكير هيكون مين يعنى اللى عرف حاجة زى اكده انى و خواتك ماجيبناش سيرة حاجة من دى قصاد حد ابدا 
لينظر بكر باتهام الى سميحة قائلا بلكنة تهكم و انتى يا عروسة .. ماقلتيش حاجة قدام عريس الغفلة 
سميحة بامتعاض اقول له ايه عاد .. يعنى تفتكر اكده هروح اقول له بكر طلب نجاة و رفضوه 
عزيزة خلاص بقى اللى قال قال
بكر كيف يعنى كون ان الحديت وصل لبيبة يبقى اكيد وصل لغيرها 
سميحة تكونش نجاة هى اللى قالت لها 
عزيزة تصدقى تعملها و خصوصى انهم ليهم حديت سوا 
بكر بتفكير طب ليه مالهاش صالح
عزيزة لا ليها .. تلاقيها قالت فى عقل بالها تعرف حريمك عشان ماتكررهاش تانى 
اوقف رامى السيارة و اخرج رأسه من النافذة و هو يصيح قائلا فى حد يقف وسط الطريق بالشكل ده 
لتلتفت اليه زينب بضجر قائلة دون ان تنتبه لصاحب الصوت ماعلى مهلك يا اخينا الدنيا مش هتطير 
ليترجل رامى من السيارة و يتجه اليها و هو ينظر اليها بفضول ليجد ان حذائها قد تمزقت كسوته الجلدية بالكامل و وجدها تقف و احدى قدميها و هى تحاول جرجرة قدمها الاخرى فوق بقايا النعل ليقول لها انتى ايه اللى عمل فيكى كده 
لتنتبه له و تعى شخصيته فتقول بحرج و انى نازلة من العربية رجلى اتلوت و الخياطة اتقطعت كلاتها 
رامى طب تعالى اركبى معايا اوصلك
زينب متشكرة بس ما ينفعش
رامى اومال هتفضلى واقفة كده لحد بكرة بالمنظر ده 
زينب لاا .. اكيد هلاقى صرفة 
رامى يا بنتى اركبى هو انا هاكلك و اللا هخطفك ثم ماهياش اول مرة يعنى تركبى عربيتى 
زينب بامتعاض يا سيدى عارفة انك لا هتخطفنى و لا هتاكلنى و عارفة كمانى انها مش اول نوبة بس ما ينفعش اركب معاك فى عربيتك المرة دى و خصوصى انى لوحدى 
رامى باستيعاب ااه .. فهمت بس يعنى دول تلت دقايق على مانوصل 
زينب و لا حتى نص دقيقة 
رامى و هو يتجه الى سيارته مرة اخرى خلاص براحتك .. سلام
لتقول زينب بلهفة هو انت ممكن تقول لعمتى و هى هتتصرف
رامى هحاول .. يارب افتكر 
لتنظر له زينب بضيق و تقول يارب تفتكر! لا و على ايه ما تشغلش بالك و اعتبر انى ما قلتلكش حاجة من اصله مع السلامة 
رامى و هو يسيطر على ابتسامته و يمنعها من الظهور على وجهه ماشى .. ربنا معاكى بس اوعى تمشى حافية و حاجة تدخل فى رجلك تعورك 
ليذهب و يتركها وراءه و هى تسب و ټلعن على سماجته و حذائها فى نفس الوقت